O “baldaquino” (italianismo para "baldachino", que provén de Baldac, nome con que se coñecía na Idade Media a cidade de "Bagdad") é unha especie de templete formado por catro columnas que sosteñen unha cúpula ou dosel plano, destinado a cobexar o altar cando ten posición illada. Tamén denomínase “ciborio” (do latín ciborium), aludindo a súa forma de copa invertida. Maqueta do Baldaquino exposta en Santa María a Nova, por iniciativa do autor do artigo, Manuel Ces Canle. BALDAQUINO: O FRISO DA VIDA No «friso do nacente», podemos observar cinco medallóns entrelazados entre si por un cordón (de estilo celta) ou discos (adornos característicos na arquitectura románica). O número cinco é considerado positivo en moitas relixións. Na cultura celta é o número dos deuses do panteón céltico. Deuses que foron asimilados polos romanos: Lug a Mercurio, Dagde a Xúpiter, Ogme e Nuada a Marte, Diancecht e Mac Oc a Apolo, Brigit a Minerva, ... As cores tentan ser o mais parecido...

Friso do Poñente. Foto de Ruth Matilda Ánderson 1926. O Baldaquino do Campo Santo de Santa María a Nova é unha reconstrución, ben por risco de derrubamento ou por traslado de lugar, posiblemente sea por traslado. Na actualidade presenta unha planta cadrada de 3 x 3 m. Nos extremos da planta arrancan columnas directamente da terra, algo pouco frecuente, xa que o normal sería que dispuxera de bases. As columnas son de 0,50 x 0,50 m., cunha altura media de 3,7 m., con estrías nas catro arestas, as cales non gardan simetría entre si. As columnas rematan en capiteis de pouco grosor con molduras de caveto (cóncavas); de cada columna sobresae un canzorro; que tampouco gardan a mesma relación na altura. O coñecemento da misión destes canzorros daríanos unha luz moi importante dos posibles ritos celebrados neste Baldaquino. A parte superior está formada por catro frontóns cunhas medidas aproximadas de 2,90 m. De longo, 0,50 m. De alto e 0,15 m de espesura. Dous teñen labrados uns encaixes no...