Foille tan ben a miña nai coa froitería que comezou a importar produtos exóticos de Bolivia, Perú e a selva Amazónica. Había unha especie de piña que, si non fora por unha campán de vidro que a illaba, invadiría o local cun insoportable cheiro a podre. Non me explicaba como podían mercala. A propósito dese cheiro fedento, lembro a un cabaleiro de fondos ollos verdes, pel escura, moi ben vestido, que comezou a visitar a Dona Sara. Sentábase na trastenda, durante a hora de descanso e falaban, quen sabe de que, porque nunca puiden achegarme a él: tiña este señor, unha enfermidade que o facía "exsudar un cheiro fedento". Todo o que tocaba quedaba impregnado. Un día esqueceu o seu lapis. Non me din conta e collino para rematar a miña tarefa. Case debroco!. O repelente arume, quedoume pegado entre o polgar e o índice un par de horas!. Sen embargo a miña nai adicáballe moito tempo recibíndoo agarimosa e sorrinte. Un día, aborrecido, griteille: “Tes que expulsalo de aquí!”. Nunca...